لە بەیتی دووهەم لاپەڕە 395، نیوەبەیتی دووهەم:
تۆ هەمسەرت نەسیمە، من هەمدەمم لەهیبە

تێکستی «کم، من، خا» لە جیاتی «هەمسەرت» «هەمدەمت»ـیان نووسیوە، شەرحەکە پێی ڕازی نییە لەبەر دووبارەبوونەوەی وشەکە. بەلای منەوە هەمدەمەکە لە دوو لاوە سازترە: یەکیان کە «هەمسەر» مێرد دەگرێتەوە، دووهەمیان هەمدەمی یار نەسیمە کە هەناسەش لە دەمەوە دەردێت. لە هەمان کاتدا هەمدەمی نالی لەهیبە کە هەناسەی نالی وەها گەرمە دەڵێی لەهیبە. دووبارەبوونەوەی وشە بە پێی جێگە و هونەرێکی تێیدا بێ یا بە جێیە وەک ئەم شوێنە یا بێجێیە وەک گەلێک شوێنی تر.

لە بەیتی سەرەتای لاپەڕە 396 «مەستی شەرابی نازە» لە شەرحەکەدا ئەم ڕستەیەی کردۆتە کۆتایی وەصفی: مەبەستی لەوە سەرخۆشی کار ناکاتە وریاییەکەی، خۆشی و ناخۆشی بە دەست خۆیەتی.
«مەستی شەرابی نازە» وەصفێکە هەتا بڵێی دڵپەسەند و هۆشپەسەند، نایەوێ لە لاوە یاریدەی بۆ بێ تاکوو لە توانج ڕزگار بێ. ئەگەر مەستی شەرابی ترێ بووایە بارەکە دەگۆڕا. شەرحەکە وشەی دڵداری واتا لێ نەداوەتەوە: دڵدار هەم عاشق دەگرێتەوە هەم خاوەنبوونی دڵی عاشقان.

بەیتی سەرەتای لاپەڕە 397، نیوەی دووهەمی: «ڕەمزی هەموو بەڵایە، غەمزەی هەموو مصیبە». دەبوو لە جیاتی «غەمزەی» بنووسێ «غەمزی» هەتا ڕێکی «ڕەمز» بێ. خۆ «غەمز» و «غەمزە» هەر یەک شتن. واتای «غەمزەی هەموو مصیبە» بە باشی لێک دراوەتەوە.

لە بەیتی دووهەمی هەمان لاپەڕە، لە شەرحی «چاوی پڕ نەدامەت» دەبوو ئیشارەت بۆ فرمێسکی ئەو چاوە بکات کاتێک کە دەڵێ «وشکە صۆفی لەم فەیضە بێ نەصیبە». فەیضەکە هی چاوەکەیە، کە صۆفیش لێی بێبەش بوو دەبێتە وشکە صۆفی چونکە تەڕ نەبووە. وشەی «غەرامەت» کە بە «دەرد و ئازار» لێک دراوەتەوە، وەک بزانم، خەسارەتە و جەزا، وەک دەڵێ: «بغرامة قدرها کذا» لە قورئانیش «ان عذاب جهنم کان غراما» واتە خەسارەتە و تێشکانە.

لە نیوەبەیتی دووهەمی بەیتی سێهەمدا، لاپەڕە 397: نووسراوە «خود نومائی». زۆربەی کورد، مەگەر ئەوانەی بە ڕێکەوت یان بە موصاحەبەی فارسیزمانان، ئەم هەڵەیە دەکەن: «خودنەمائی»ـیە. هەرە زۆری کورد، ئەگەر نەڵێم هەموو، دەڵێن قیبلەنوما. لێرەدا یادێکی بە سۆز دەکەمەوە: گیانشاد هێمن کە پەناهەندە بوو لە بەغدا و بە زۆری یەکترمان دەدیت، لە بارەی فارسیزانینی نالییەوە گوتی: من خۆم بە فارسیزان دەناسم کەچی لە بەیتێکی نالی زانیم کە دەڵێ: «غەیری تەڕایی عیشق، حەرارەت نەما نەما». ئنجا زانیم غەڵەتم کردووە لە گوتن و خوێندنەوەی وشەی ئەوتۆیی وەک قیبلەنوما. شەرحەکەش دیسان، لە لاپەڕە 553 «حەرارەت نوما»ی نووسیوە وەک پێشتر کردبووی.

بەیتی سەرووی لاپەڕە 398، نیوەدێڕی دووهەم:
خولاصەیی لەبیبە، فەرمانبەری لەبی بە

«خولاصە و لەبیبە» بە پێی شەرحەکە هەموو نوسخەکان، دوو نەبێ، لەگەڵ ئەمیانن نەک پەسەندکراوی شەرحەکە. لە وشەی «خولاصە» شەرحەکەش لەگەڵ هەمووانە کە دەکاتە پاڵاوتە. گۆیا ئەم خولاصەیە بۆ پیاوی عاقل بەسە لە شتان بگات... ئەم واتایە هی ناچاری نەبێ، وەرناگیرێ. لێرەشدا ناچاری نییە چونکە وەصفی «لەبیب» لە بۆ «لەب – لێو» بچێتەوە بێ تەئویل مەدحە کەچی دەقی بژاردەی شەرحەکە خەلقی دیکە دەکا بە «لەبیب» و لەوانەوە شایەدی بۆ یار دەردەچێت. کە لێوەکە خولاصە و لەبیب بوو جێی خۆیەتی نالی فەرمانبەری لەبی لەبیبی یار بێت. شەرحەکە لە جیاتی «فەرمانبەری لەبی بە» «بڕۆ ببە بە قوربانی» داناوە و بێ لزووم لە واتای ئاشکرا و شیرنتری شیعرەکە لای داوە.